Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

From tribal religious rituals to the Playboy mansion, and from ancient Rome to Burning Man, Plays Well in Groups explores the phenomenon of group sex. Author Katherine Frank draws on surveys, ethnographic research, participant interviews, and more to provide explanations for both participation in group sex and our complex reactions to it, from fascination to fear. The book looks at group sex across cultures—who has it, and why. Group sex is almost always taboo and often criminalized, and yet it persists across cultures throughout history. Plays Well in Groups looks at the symbolism of orgies, as well as contemporary manifestations of group sex in bathhouses and public sex venues, at BDSM and swinging parties, on Craigslist, and in political scandals, Tantra classes, reality television, and more. Frank explores the many reasons people participate in group sex, from arousal to spiritual transcendence, in this bold study of subversive sexuality.    Χάρη στα αντικείμενα της παλαιολι

Όταν ξεκινήσαμε για την Αλβανία ήταν φθινόπωρο..» Πάντα έτσι άρχιζε ο πατέρας μου αυτή τη μέρα, κάθε χρόνο, να περιγράφει με τον δικό του τρόπο πως έζησε εκείνες τις μέρες. «-. Το πρωί, όπως πάντα, η μάνα μου ετοίμασε φαγητό να το πάω στον πατέρα που δούλευε ολονυχτίς στον νερόμυλο. Κατηφορίζοντας από το βουνό, εικοσιτριών χρονώ ήμουν τότε, άκουσα καμπάνες να βαράνε. Δεν θυμόμουνα καμιά γιορτή, φθάνοντας όμως στο κάμπο ένας χωροφύλακας, που έφθασε από το Σοπωτό με μοτοσικλέτα, μοίραζε ήδη τα φυλλάδια επιστράτευσης. Περάσαμε στα Τριπόταμα με τα πόδια – τότε δεν υπήρχε η γέφυρα – και το λεωφορείο μας πήγε στη Πάτρα. Η πόλη ήταν βομβαρδισμένη και στους δρόμους νέκρα. Το Δικαστικό Μέγαρο ήταν γεμάτο τρύπες και στους τοίχους του κολλημένα ανθρώπινα μέλη. Μας πήγαν στην Εγλυκάδα όπου ντυθήκαμε και το βράδυ κοιμηθήκαμε μέσα στις λεμονιές ενώ το πρωί κρυβόμαστε ανάμεσα τους. Εγώ ήμουν στο πυροβολικό και αφού πήραμε διαταγή να φορτώσουμε τα κανόνια στα μουλάρια, ξεκινήσαμε. Περάσα

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ

5:1 μετα ταυτα ην εορτη των ιουδαιων και ανεβη ο ιησους εις ιεροσολυμα 5:2 εστιν δε εν τοις ιεροσολυμοις επι τη προβατικη κολυμβηθρα η επιλεγομενη εβραιστι βηθεσδα πεντε στοας εχουσα 5:3 εν ταυταις κατεκειτο πληθος πολυ των ασθενουντων τυφλων χωλων ξηρων εκδεχομενων την του υδατος κινησιν 5:4 αγγελος γαρ κατα καιρον κατεβαινεν εν τη κολυμβηθρα και εταρασσεν το υδωρ ο ουν πρωτος εμβας μετα την ταραχην του υδατος υγιης εγινετο ω δηποτε κατειχετο νοσηματι 5:5 ην δε τις ανθρωπος εκει τριακοντα και οκτω ετη εχων εν τη ασθενεια 5:6 τουτον ιδων ο ιησους κατακειμενον και γνους οτι πολυν ηδη χρονον (1) εχει λεγει αυτω θελεις υγιης γενεσθαι (2) 5:7 απεκριθη αυτω ο ασθενων κυριε ανθρωπον ουκ εχω ινα οταν ταραχθη το υδωρ βαλλη με εις την κολυμβηθραν (3) εν ω δε ερχομαι εγω αλλος προ εμου καταβαινει (4) 5:8 λεγει αυτω ο ιησους εγειραι αρον τον κραββατον σου και περιπατει 5:9 και ευθεως εγενετο υγιης ο ανθρωπος και ηρεν τον κραββατον αυτου και περιεπατει ην δε σαββατον εν εκεινη τη ημ

When my love swears that she is made of truth I do believe her, though I know she lies, That she might think me some untutor'd youth, Unlearned in the world's false subtleties. Thus vainly thinking that she thinks me young, Although she knows my days are past the best, Simply I credit her false speaking tongue: On both sides thus is simple truth suppress'd. But wherefore says she not she is unjust? And wherefore say not I that I am old? O, love's best habit is in seeming trust, And age in love loves not to have years told: Therefore I lie with her and she with me, And in our faults by lies we flatter'd be. Όταν η αγάπη μου ορκίζεται πως είναι καμωμένη από αλήθεια, Εγώ την πιστεύω, κι ας ξέρω ότι λέει ψέματα, ότι μπορεί να σκέφτεται πως είμαι ένας νέος ανυποψίαστος, αμάθητος στου κόσμου τις απατηλές λεπτότητες. Μάταια εγώ νομίζοντας πως νέο με νομίζει, Ενώ ξέρει καλά πως οι μέρες μου έχουν περάσει, τη γλώσσα της που λέει ψέματα απλώς πιστεύω.