Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γράμματα, V

…Hier, wo ein gewaltiges Land um mich ist, ?ber das von den Meeren her die Winde gehen, hier f?hle ich, da? auf jene Fragen und Gef?hle, die in ihren Tiefen ein eigenes Leben haben, nirgend ein Mensch Ihnen antworten kann; denn es irren auch die Besten in den Worten, wenn sie Leisestes bedeuten sollen und fast Uns?gliches. Aber ich glaube trotzdem, da? Sie nicht ohne L?sung bleiben m?ssen, wenn Sie sich an Dinge halten, die denen ?hnlich sind, an welchen jetzt meine Augen sich erholen. Wenn Sie sich an die Natur halten, an das Einfache in ihr, an das Kleine, das kaum einer sieht, und das so unversehens zum Gro?en und Unerme?lichen werden kann; wenn Sie diese Liebe haben zu dem Geringen und ganz schlicht als ein Dienender das Vertrauen dessen zu gewinnen suchen, was arm scheint: dann wird Ihnen alles leichter, einheitlicher und irgendwie vers?hnender werden, nicht im Verstande vielleicht, der staunend zur?ckbleibt, aber in Ihrem innersten Bewu?tsein, Wach-sein und Wissen…

… Εδώ, στην αγκαλιά της δυνατής τούτης γης που οι θαλασσινοί άνεμοι σέρνονται πάνω της, εδώ νοιώθω πως, σ’ αυτά τα ρωτήματα και τα αισθήματα (που κλείνουν, στα μυστικά τους βάθη, δική τους ζωή κι υπόσταση), κανείς άνθρωπος δε μπορεί να σας αποκριθεί. Γιατί, κι καλύτεροι τους ακόμα, προδίνονται απ’ τις λέξεις, άμα πρέπει οι λέξεις αυτές να εκφράσουν τις λεπτότατες αποχρώσεις και τα σχεδόν ανέκφραστα Πιστεύω, ωστόσο, πως δε θα μένατε χωρίς απόκριση, αν σταματούσατε σε πράγματα σαν κι αυτά, που τώρα, ξαναδίνουν στα μάτια μου την πρωτυτερινή δύναμη τους. Άμα σταματήσετε στη Φύση, σ’ ότι απλό έχει, ότι μικρό, που σχεδόν κανείς δεν το προσέχει και που, ολωσδιόλου άξαφνα κι απρόσμενα, μπορεί να γίνει γιγάντιο κι απροσμέτρητο. Άμα απλώσετε την αγάπη σας πάνω στ΄ αδύνατα κι ασήμαντα. Άμα ταπεινά αποζητήσετε να κερδίσετε, σαν απλός δουλευτής τους, την εμπιστοσύνη αυτών που μοιάζουν φτωχά κι έρημα – τότε το κάθε τι θα σας φανεί πιο εύκολο, πιο αρμονικό, πιο συμφιλιωτικό ας πούμε: ίσως η νόηση σας να μένει πίσω, ξαφνιασμένη, μα η εσώτατη συνείδηση σας θα ξυπνήσει και θα καταλάβει….

Πηγή: Ein Brief an Franz Xaver Kappus von Rainer Maria Rilke
z. Zt. Worpswede bei Bremen, am 16. Juli 1903


P.S. Η μετάφραση είναι του Μάριου Πλωρίτη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου. Πηγή: Γιώργος Σεφέρης (1977). Μέρες Γ΄, 1934-1940. Αθήνα: Ίκαρος.

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα Αγαπημένη μου - να που βρήκα την κατάλληλη προσφώνηση σ’ αυτά τα παθητικά κρυφομιλήματα -. Σας έχω συναντήσει σ’ όλες τις προηγούμενες ζωές μου, όλους τους περασμένους αιώνες. Στη Βερόνα, στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στις σελίδες του Ethica seu scito te ipsum, στο Ασμα Ασμάτων. Μ’ αυτόν το Αρχαίο Πτερνιστή τον Χρόνο, αναμετρήθηκα σαν ίσος προς ίσο. Έγινα, προς χάρη σας, ποιητής για να διαφιλονικήσω μαζί του. Για μην σας εγκαταλείψω στη σκόνη  του Καιρού. Για να ξορκίσω τον βραχνά της φθοράς με τις στροφές μου. Δεν ήταν ο βάρδος του Avon που τον φοβέριζε. Εγώ ήμουν. Devouring Time, blunt thou the lion's paws, And make the earth devour her own sweet brood; Pluck the keen teeth from the fierce tiger's jaws, And burn the long-lived phoenix in her blood; Make glad and sorry seasons as thou fleets, And do whate'er thou wilt, swift-footed Time, To the wide world and all her fading sweets; But I forbid thee one most heinous crime: O, car...