Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γράμματα, XI

Αγαπητέ Νίκο,
θέλω να μιλήσω μαζί σου για λίγο, κι ελπίζω αυτό που θα πω να σε βοηθήσει η να σου σταθεί χρήσιμο.
Η Ελένη σου έδειξε, δίχως άλλο, αφοσίωση κι αυταπάρνηση. Εσύ ο ίδιος το ομολογείς. Και το συναισθάνεσαι αυτό. Θυσίασε τα πάντα για την αγάπη της. Νοιώθεις το χρέος σου απέναντι της. Μπορεί όμως το χρέος να γεννήσει τον έρωτα; Όχι.
Αποδέχεσαι ότι δεν την αγαπάς. Οι προϋποθέσεις που τραβούσαν την ψυχή σου κοντά της δεν υπάρχουν πια. Ήταν ψεύτικος ο δεσμός σας, αφού δεν βασιζόταν στην ψυχικά ατμόσφαιρα της ηρεμίας, αλλά στο σίφουνα του ψυχικού παραδαρμού.
Κι ύστερα ένας καινούργιος παράγοντας επέδρασε στην ψυχολογία σου. Το συναίσθημα πως η αγάπη, η αφοσίωση της Ελένης σου δημιούργησε αναμφισβήτητες υποχρεώσεις απέναντι της, γέννησε μέσα σου ένα κύμα μικρόψυχης αντίδρασης. Η υποχρέωση σου για ευγνωμοσύνη γεννήθηκε από εγκεφαλική δικαιολογία, κι όχι από ψυχικό αυθορμητισμό. Κι ακριβώς το ότι πρέπει να της είσαι υπόχρεος, χωρίς να αισθάνεσαι τη βαθύτερη τούτη ανάγκη, σου δημιουργεί δυσφορία ακατανίκητη.
Νοιώθεις την ατομική, την ψυχική και την διανοητική σου ακόμα ελευθερία σε μέγιστο κίνδυνο. Καταλαβαίνεις πως πρέπει να ξεπληρώσεις τις βαριές υποχρεώσεις σου, προς αυτή τη γυναίκα, με θυσία της ανεξαρτησίας σου, κι αυτό δεν μπορείς να το παραδεχτείς.
Διαλογίσου λοιπόν σε όλα αυτά που είπαμε και σκέψου ότι αγνά είναι τα αισθήματα που σε κάνουν ν’ αυτοσυγκεντρώνεσαι και ν’ ανυψώνεσαι. Χυδαίο είναι το αίσθημα που αγκαλιάζει μονάχα μια πλευρά της ύπαρξης σου και την παραμορφώνει.

Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός Γερμανού ποιητή, σου λέω κι ετούτο. Εγώ που προσπαθώ να σε γαληνέψω έχω ζήσει τις ίδιες δυσκολίες και μόχθους. Δεν γίνεται να τις αντιπεράσουμε.

Με συμπάθεια


Ανοιχτή Γραμμή

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία

T'was the night before Christmas, when all through the house Not a creature was stirring, --not even a mouse; The stockings were hung by the chimney with care, In hopes that St. Nicholas soon would be there. The children were nestled all snug in their beds, While visions of sugar-plums danced in their heads; And mamma in her 'kerchief, and I in my cap, Had just settled down for a long winter's nap, When out on the lawn there arose such a clatter, I sprang from the bed to see what was the matter. Away to the window I flew like a flash, Tore open the shutters and threw up the sash. The moon on the breast of the new-fallen snow Gave the lustre of mid-day to objects below, When, what to my wondering eyes should appear, But a miniature sleigh, and eight tiny reindeer, With a little old driver, so lively and quick, I knew in a moment it must be St. Nick. More rapid than eagles his coursers they came, And he whistled, and shouted, and called them by name; "Now, DASHER! now, D...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα Αγαπημένη μου - να που βρήκα την κατάλληλη προσφώνηση σ’ αυτά τα παθητικά κρυφομιλήματα -. Σας έχω συναντήσει σ’ όλες τις προηγούμενες ζωές μου, όλους τους περασμένους αιώνες. Στη Βερόνα, στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στις σελίδες του Ethica seu scito te ipsum, στο Ασμα Ασμάτων. Μ’ αυτόν το Αρχαίο Πτερνιστή τον Χρόνο, αναμετρήθηκα σαν ίσος προς ίσο. Έγινα, προς χάρη σας, ποιητής για να διαφιλονικήσω μαζί του. Για μην σας εγκαταλείψω στη σκόνη  του Καιρού. Για να ξορκίσω τον βραχνά της φθοράς με τις στροφές μου. Δεν ήταν ο βάρδος του Avon που τον φοβέριζε. Εγώ ήμουν. Devouring Time, blunt thou the lion's paws, And make the earth devour her own sweet brood; Pluck the keen teeth from the fierce tiger's jaws, And burn the long-lived phoenix in her blood; Make glad and sorry seasons as thou fleets, And do whate'er thou wilt, swift-footed Time, To the wide world and all her fading sweets; But I forbid thee one most heinous crime: O, car...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα