Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συναισθήματα, ΙV


Ο οδοιπόρος του Bosch αφήνει πίσω του μία ζωή, στην οποία τον έχουν οδηγήσει άλλες δυνάμεις - τα περιστέρια στον ουρανό, όπως αναφέρει η μεσαιωνική έκφραση 'duiven op zolder houden'. Ο περιστερώνας και ο κύκνος στην ταμπέλα, λένε ότι ο κόσμος του - η ταβέρνα, από πίσω του – ήταν ένα πορνείο. Ένας κόσμος που του γρυλλίζει απειλητικά – όπως ο σκύλος, διαβολικό σημάδι - καθώς φεύγει πια από την εξουσία του.
Το πανδοχείο «Λευκός Κύκνος» αντιπροσωπεύει αυτόν το βίο: πληρωμένος έρωτας -τα κρεμασμένα εσώρουχα από το παράθυρο -, πιόμα – το ανάποδο λαγήνι στη κορυφή -, ασωτία με κλεψιά και χυδαίο κουτσομπολιό - η κίσσα στο κλουβί. Η γυναίκα στη πόρτα με όπλο την λαγνεία - την κρασοκανάτα - παρασύρει τους περαστικούς στις ηδονές του έρωτα -το ξίφος και το μαχαιρίδιο του άνδρα που την αγκαλιάζει, το μακρύ κοντάρι είναι όλα ερωτικά σύμβολα. Μία άλλη γυναίκα στο παράθυρο, σαν το βαρέλι από κάτω της που δεν έχει τάπα, γλυκοκοιτάζει τους περαστικούς. Πράγματι η ζωή στο πανδοχείο ήταν ανυπόφορη – ένας άνδρας στη σκιά κατουράει τον τοίχο του. Την ακολούθησε όμως γιατί ήθελε, έστω και για λίγο, να την δοκιμάσει.
Δεν οικοδόμησε τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή , στην οποία όλα καταρρέουν σαν την κατεστραμμένη οροφή και τα ξεχαρβαλωμένα παντζούρια. Εκεί η βρωμιά και η πλεονεξία περισσεύουν όπως τα περιστέρια στο προαύλιο. Και ένας, όχι και τόσο, παρδαλός κόκορας σγαρλεύει την αυλή. Ο γυρολόγος ακούει το πουλί που ξύνει το χώμα – του θυμίζει την προδοσία που διέπραξε- και κοιτάζει με δισταγμό πίσω του, δεν είναι ακόμα σίγουρος ότι έχει το κουράγιο να προχωρήσει!
Θέλει να πάρει άλλο δρόμο τώρα. Να μπει στο λιβάδι αριστερά του – έναν λειμώνα που δεν είναι παρά η επιστροφή στην πατρική εστία, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Η πόρτα όμως είναι κλειστή. Η παχιά αγελάδα που βόσκει, χαζεύοντας τον, του θυμίζει τι έχασε. Είχε και αυτός ο δρόμος τρυφηλότητα φαίνεται ότι του λέει η κίσσα. Πλήρωσε τις επιλογές του. Το τσόχινο καπέλο που κρατάει στο αριστερό του χέρι – παραπέμπει σε μία ολλανδική παροιμία ‘buiten hoede zijn' – του υπενθυμίζει ότι κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί από τις συνέπειες των πράξεων του. Έχει βυθισθεί στη θλίψη – το τσαγγαρόσουβλο στο καπέλο είναι παλιό αστρονομικό σύμβολο του Κρόνου, της μελαγχολίας. Θα διαβεί την πατρική θύρα; Πλησιάζει το τέλος της ζωής του – έτσι του μαρτυράει το ισόπλευρο τρίγωνο στο πάνω μέρος της καγκελόπορτας. Έχει παραμελήσει ο «Άσωτος Υιός» τα έξη – όπως είναι οι τρύπες της πόρτας – χρέη του. Η διαγώνιος μπάρα μαζί με το τρίγωνο φτιάξανε ήδη την κρεμάλα.
Θα μπορέσει να εξαρθεί πάνω από τον εαυτό του;

Πηγή: «De landloper» - Hieronymus Bosch, Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου. Πηγή: Γιώργος Σεφέρης (1977). Μέρες Γ΄, 1934-1940. Αθήνα: Ίκαρος.

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα Αγαπημένη μου - να που βρήκα την κατάλληλη προσφώνηση σ’ αυτά τα παθητικά κρυφομιλήματα -. Σας έχω συναντήσει σ’ όλες τις προηγούμενες ζωές μου, όλους τους περασμένους αιώνες. Στη Βερόνα, στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στις σελίδες του Ethica seu scito te ipsum, στο Ασμα Ασμάτων. Μ’ αυτόν το Αρχαίο Πτερνιστή τον Χρόνο, αναμετρήθηκα σαν ίσος προς ίσο. Έγινα, προς χάρη σας, ποιητής για να διαφιλονικήσω μαζί του. Για μην σας εγκαταλείψω στη σκόνη  του Καιρού. Για να ξορκίσω τον βραχνά της φθοράς με τις στροφές μου. Δεν ήταν ο βάρδος του Avon που τον φοβέριζε. Εγώ ήμουν. Devouring Time, blunt thou the lion's paws, And make the earth devour her own sweet brood; Pluck the keen teeth from the fierce tiger's jaws, And burn the long-lived phoenix in her blood; Make glad and sorry seasons as thou fleets, And do whate'er thou wilt, swift-footed Time, To the wide world and all her fading sweets; But I forbid thee one most heinous crime: O, car...