Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι μακρόσυρτοι λυγμοί των φθινοπωρινών βιολιών πληγώνουν την καρδιά μου με μια μονότονη θλίψη

«Les sanglots longs des violons de l'automne blessent mon coeur d'une langueur monotone»
Την έφερε σήμερα το πρωί το ασθενοφόρο. Την βρήκαν, είπαν, παρατημένη σ’ ένα δρόμο της Ερμούπολης. Ημίγυμνη σχεδόν, χωρίς παπούτσια.
Η εύκολη στάμπα στα Επείγοντα: είναι μεθυσμένη. Κορίτσι των μπαρ, φερμένο από την χώρα του Τολστόϊ, ήλθε μόνον για το Σαββατοκύριακο. Να «διασκεδάσει» κάποιους.
Όταν την είδα είχε ένα μόνιμο χαμόγελο, χαριτωμένο θάλεγα. Διασκέδαζε με την κατάσταση της. Αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα αλλά το χαιρότανε. Επιμέναμε. Μεθυσμένη είναι! Το παραμικρό γι’ αυτήν ήταν αφορμή για να γελάσει. Μας παρέσυρε όλους σε αστεϊσμούς. Μόνον όταν λειτούργησε ο «επαγγελματισμός μας» αντιληφθήκαμε ότι κατατρυχόταν από εκείνη την τρομερή ασθένεια που ανάγκασε τον Ηρακλή να κατακρημνίσει τον Λίχα στη θάλασσα.
Από εκείνη την ώρα «οι μακρόσυρτοι λυγμοί των φθινοπωρινών βιολιών πληγώνουν την καρδιά μου με μια μονότονη θλίψη». Δεν ξέρω γιατί. Αύριο θάμαι καλύτερα.

Πηγή: « Chanson d'automne» de Paul Marie Verlaine

  • γράμματα

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου. Πηγή: Γιώργος Σεφέρης (1977). Μέρες Γ΄, 1934-1940. Αθήνα: Ίκαρος.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Τι είναι η Φιλοσοφική Συμβουλευτική;

Λένε πως η Αμερική – οι ΗΠΑ – ειδικά, είναι η χώρα των εκπλήξεων – άλλοτε ευχάριστων κι  άλλοτε δυσάρεστων για τους άλλους (κάτι ξέρουμε κι εμείς από αυτά). Τώρα, όμως, η έκπληξη που έρχεται πέρα από τον Ατλαντικό, είναι πραγματικά ευάρεστη. Έκπληξη, όχι πολιτική, οικονομική κλπ., αλλά ψυχοθεραπευτική. Εξηγούμαι: Σε αυτή τη χώρα, όπου, δεκάδες χρόνια, κάνει θραύση η ψυχιατρική και προπάντων η ψυχανάλυση, στη χώρα όπου κάθε «αξιοπρεπής» πολίτης καταφεύγει σε ψυχαναλυτές, για να λύσει όσα ψυχικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, ερωτικά κλπ. Προβλήματα του προκαλεί η κοινωνική «αποδόμηση» και ο αποανθρωπισμός της σύγχρονης ζωής… σε αυτή τη χώρα όπου η «πράξη» κυριαρχεί πάνω στη «σκέψη»… σε αυτή λοιπόν τη χώρα, μια σχεδόν απίστευτη «μόδα» έκανε την εμφάνισή της: «ο φιλοσοφικός σύμβουλος». Τι είναι τούτο το καινούριο «φρούτο»; Απλούστατα: ένας επιστήμονας που έρχεται να αντικαταστήσει τον «μάγο -ψυχαναλυτή» και να προσφέρει στον «ασθενή», αντί ψυχοφάρμακα και «αναλύσεις», τη βοήθεια της ...
Διαβάστε περισσότερα