17 Ιουνίου, 1948
Αυτά τα βράδια είμαι τόσο μόνος, θέλω τόσο απελπισμένα μια γυναικεία συντροφιά, που πονάω... και παρόλα αυτά συνεχίζω να δουλεύω. Τις βλέπω που περνάνε απέξω, και τρελαίνομαι. Γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα; Γιατί ένας άντρας που προσπαθεί να κάνει μια σημαντική δουλειά δεν μπορεί ποτέ να βρει μια γυναίκα που θα του χαρίσει την αγάπη της αλλά και το χρόνο;
Ένας άνθρωπος σαν εμένα, υγιής, ενεργός σεξουαλικά, να με τσακίζει ο πόθος για οποιοδήποτε όμορφο κορίτσι βλέπω, αλλά να μην μπορώ να κάνω έρωτα τώρα, στα νιάτα μου, και κάθομαι να τις βλέπω που περνάνε αδιάφορα έξω από το παράθυρό μου - που να πάρει και να σηκώσει, δεν είναι δίκαιο αυτό! Αυτή η εμπειρία σίγουρα θα με κάνει πικρόχολο, μα το Θεό! ...
Πηγή: Τα ημερολόγια του Jack Kerouac. Περιοδικό «(δε)κατα», Δευτέρα 17 Ιουλίου 2006. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Κυριαζή.
P.S.
Ο Jack Kerouac (1922-1969) χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο Beat Generation για να εκφράσει την απέχθεια του για την αμερικάνικη κοινωνία, στα τέλη της δεκαετίας του ’40, και τις αξίες που αυτή υιοθετούσε. Η λέξη beat είχε ποικιλώνυμη σημασία για τους εκφραστές αυτού του ρεύματος με κοινό παρανομαστή την αποκήρυξη της αποθησαύρισης και της απληστίας που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο.
Και με την κίνηση, που ονομάστηκε beatnik, τον καλεί να ανακαλύψει την ερωτική, καλλιτεχνική και πνευματική πλευρά του εαυτού του μέσα από τις ουσίες, το περιστασιακό σεξ, τη μουσική και τον Βουδισμό Ζεν.
Ο μυστικιστής ποιητής William Blake και ο συγγραφέας του «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο», Marcel Proust, επηρέασαν με το έργο τους, μεταξύ πολλών άλλων, τους συγγραφείς αυτής της γενιάς.
Από αυτή την γενιά ξεπήδησε, στη δεκαετία του ’60, η γενιά των hippie και αργότερα των punk. Ήταν ό πρόδρομος αυτών που ονομάστηκαν, υποτιμητικά, γενιές της υποκουλτούρας.
Ακούστε - κάνοντας κλικ εδώ - ένα χαρακτηριστικό τραγούδι, σε στίχους και μουσική, της «υποκουλτούρας». Δημιουργός του ο «Βασιλιάς» της punk-funk μουσικής, Rick James.
Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου