Γνωρίζει, γράφει, ότι η στήλη ασχολείται κυρίως με πολιτιστικά θέματα, αλλά επειδή -το έχει διαβάσει κι εδώ- όλα είναι πολιτισμός, εκτιμά ότι μπορεί να σταθεί και στη δική του περίπτωση, που είναι ο χωρισμός από έναν έρωτα.
Όλα -ή περίπου- τα χωράει η στήλη, ακόμα κι ένα θέμα όπως αυτό, μολονότι είναι της αρμοδιότητας κάποιων περιοδικών και τηλεοπτικών εκπομπών. Πολύ περισσότερο όταν, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι και κατανοητό τι ζητάει ο άνθρωπος.
Αλλά ας μην τον κακοκαρδίσουμε στην κατάσταση που βρίσκεται.
«Μα τα πηγαίναμε τόσο καλά (...). Μέχρι χθες μου έλεγε ότι μ' αγαπά κι ότι δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμένα (...) Και ξαφνικά μου λέει "τέλος". Υποθέτω ότι προέκυψε άλλος. Εσείς τι λέτε;»
Ας δεχτούμε ότι προέκυψε άλλος με τη θετική εκδοχή ότι είναι ευκαιρία ανανέωσης και για τους δύο.
«Αυτός ο άλλος είναι ευεργέτης μου μεγάλος» τραγουδούσε ο αείμνηστος Νίκος Γούναρης, ο οποίος, πάντως, σε ένα άλλο το 'παιρνε αλλιώς: «Αχ, αυτός ο άτιμος ήθελε μαχαίρωμα». Αλλά καλό είναι να μην φτάνουμε έως εκεί.
Γεγονός είναι ότι στη ζωή (κι ας το φιλοσοφήσουμε λίγο) κάθε τόσο αποχαιρετούμε και κάτι: έρωτες, φιλίες, προσφιλή πρόσωπα, τόπους, ενασχολήσεις, όργανα του σώματός μας και κάποτε, αναπόφευκτα, την ίδια μας τη ζωή.
Η αείμνηστη συγγραφέας Λιλή Ζωγράφου, η οποία είχε ζήσει, καθ' ομολογίαν της, μια πλούσια ερωτική ζωή, όντας πλέον παροπλισμένη, είχε απαντήσει, συνεντευξιαζόμενη, στην ερώτηση πώς καλύπτει το ερωτικό κενό: «Υπάρχει η πίκρα για ένα φαγοπότι στο οποίο δεν υπάρχει θέση για σένα, αλλά το φιλοσοφείς, λες η ζωή είναι δίπλα μου, κυλάει, και υπάρχει ένα τραπέζι στο οποίο δεν συμμετέχω».
Πηγή: "Περί έρωτος... γενικώς" Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ. Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 20/5/07
Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου