Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν πενθώ για ότι έχασα στη ζωή μου



Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ça m'est bien égal

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé

Avec mes souvenirs
J'ai allumé le feu
Mes chagrins, mes plaisirs
Je n'ai plus besoin d'eux

Balayés les amours
Et tous leurs trémolos
Balayés pour toujours
Je repars à zéro

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ça m'est bien égal

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Car ma vie, car mes joies
Aujourd'hui, ça commence avec toi

Όχι, τίποτα μα τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Ούτε για τα καλά, ούτε για τα κακά
για μένα όλα είναι το ίδιο

Όχι, τίποτα μα τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Έγιναν, σβήστηκαν, ξεχάστηκαν
Δεν μ’ ενδιαφέρουν πια

Με τις αναμνήσεις μου
Άναψα μια φωτιά
τις λύπες μου, τις χαρές μου
Δεν τις έχω πια ανάγκη

Οι αγάπες έφυγαν
Μαζί κι οι πληγές τους
Σβήστηκαν για πάντα
Πρέπει να αρχίσω απ' την αρχή.

Όχι, τίποτα μα τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Ούτε για τα καλά, ούτε για τα κακά
για μένα όλα είναι το ίδιο

Όχι, τίποτα μα τίποτα
Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα
Η ζωή μου, η χαρά μου
Σήμερα ξεκινούν με σένα.


  • Πηγή: Non, je ne regrette rienpar Édith Piaf σε μουσική του Charles Dumont και στίχους του Michel Vaucaire. Τραγουδήθηκε πρώτη φορά στις 10 Νοεμβρίου 1960 στο L’Olympia, Paris και σηματοδότησε ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της Édith Piaf.

  • Η ελληνική μετάφραση του στίχου ‘Non, je ne regrette rien’ αποδίδεται καλύτερα με την έννοια ‘Δεν πενθώ για ότι έχασα στη ζωή μου. Μπορώ να κάνω μια νέα αρχή’.

  • Το απόσπασμα είναι από την ταινία του 2007 ‘La Môme - La Vie En Rose’ του Olivier Dahan.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ...

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου. Πηγή: Γιώργος Σεφέρης (1977). Μέρες Γ΄, 1934-1940. Αθήνα: Ίκαρος.

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα

Γράμματα σε μια Νέα Γυναίκα Αγαπημένη μου - να που βρήκα την κατάλληλη προσφώνηση σ’ αυτά τα παθητικά κρυφομιλήματα -. Σας έχω συναντήσει σ’ όλες τις προηγούμενες ζωές μου, όλους τους περασμένους αιώνες. Στη Βερόνα, στο κατάστρωμα ενός πλοίου, στις σελίδες του Ethica seu scito te ipsum, στο Ασμα Ασμάτων. Μ’ αυτόν το Αρχαίο Πτερνιστή τον Χρόνο, αναμετρήθηκα σαν ίσος προς ίσο. Έγινα, προς χάρη σας, ποιητής για να διαφιλονικήσω μαζί του. Για μην σας εγκαταλείψω στη σκόνη  του Καιρού. Για να ξορκίσω τον βραχνά της φθοράς με τις στροφές μου. Δεν ήταν ο βάρδος του Avon που τον φοβέριζε. Εγώ ήμουν. Devouring Time, blunt thou the lion's paws, And make the earth devour her own sweet brood; Pluck the keen teeth from the fierce tiger's jaws, And burn the long-lived phoenix in her blood; Make glad and sorry seasons as thou fleets, And do whate'er thou wilt, swift-footed Time, To the wide world and all her fading sweets; But I forbid thee one most heinous crime: O, car...