Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

Εμπρός, ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες. ‘Ετσι κι αλλιώς, στα μέρη τα δικά μας κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρήνουιτς. Με μια προϋπόθεση όμως. Που είναι κυανή και λευκή, γήινη και υδάτινη συνάμα; Τις ο αληθής κύριος του τόπου; Ο άνθρωπος. Εν τη παρουσία του ηγεμόνος τούτου η μεν θεότης παραχωρεί τα πρεσβεία τεταραγμένη, ο δε ποιητής αποκαλύπτεται. Καιρός λυτήριος επέστη. Πηγή:"Ο κήπος με τις αυταπάτες" του Οδυσσέα Ελύτη.

Ο θάνατος του Giordano Bruno (1548 – 1600) σημαδεύει το τέλος της πιο ερωτικής εποχής της Φιλοσοφίας. Ήταν η μαγική εποχή που o Bruno με άλλους στοχαστές ονειρεύτηκαν, ότι ο άνθρωπος θα εξαρθεί πάνω από τον θάνατο, την φθορά και τη δυστυχία· ότι θα μπορούσε να ευτυχίσει εδώ, πάνω στη γη. Δεν υπάρχει επιτύμβιο γιατί δεν θάφτηκε αλλά κάηκε στην πυρά, στο Campo de' Fiori στη Ρώμη. Για επιτύμβιο θα διάλεγα αυτό που έγραψε γι’ αυτούς τους διανοητές ο Georg Hegel: "Sie fuehlten sich und wurden nun von dem Triebe regiert, aus sich heraus das Wesen zu schaffen, die Wahrheit zu schoefen, - Menschen gaerender und brausender Natur, von unstetem und wildem Charakter, enthusiastischem Wesen, das nicht die Ruhe der Wissenschaft gewinnen konnte. Man findet so bei ihnen grosse Originalitaet; der Inhalt ist aber hoechst vermischt und ungleich. In dieser Zeit finden sich eine Menge Individuen, gross durch die Energie ihres Geistes, ihres Charakters, bei denen sich aber eine grosse Verworrenhe...

Ο οδοιπόρος του Bosch αφήνει πίσω του μία ζωή, στην οποία τον έχουν οδηγήσει άλλες δυνάμεις - τα περιστέρια στον ουρανό, όπως αναφέρει η μεσαιωνική έκφραση 'duiven op zolder houden' . Ο περιστερώνας και ο κύκνος στην ταμπέλα, λένε ότι ο κόσμος του - η ταβέρνα, από πίσω του – ήταν ένα πορνείο. Ένας κόσμος που του γρυλλίζει απειλητικά – όπως ο σκύλος, διαβολικό σημάδι - καθώς φεύγει πια από την εξουσία του. Το πανδοχείο «Λευκός Κύκνος» αντιπροσωπεύει αυτόν το βίο: πληρωμένος έρωτας -τα κρεμασμένα εσώρουχα από το παράθυρο -, πιόμα – το ανάποδο λαγήνι στη κορυφή -, ασωτία με κλεψιά και χυδαίο κουτσομπολιό - η κίσσα στο κλουβί. Η γυναίκα στη πόρτα με όπλο την λαγνεία - την κρασοκανάτα - παρασύρει τους περαστικούς στις ηδονές του έρωτα -το ξίφος και το μαχαιρίδιο του άνδρα που την αγκαλιάζει, το μακρύ κοντάρι είναι όλα ερωτικά σύμβολα. Μία άλλη γυναίκα στο παράθυρο, σαν το βαρέλι από κάτω της που δεν έχει τάπα, γλυκοκοιτάζει τους περαστικούς. Πράγματι η ζωή στο πανδοχείο ήταν α...

Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν βρίσκει της υπάρξεως του τον σκοπό. Κι όμως τον κρατεί στους κόρφους της η Φύσις, θεότης αδιάφορη, ανεπηρέαστη, ίση δείχνοντας αγάπη και στου Κάη τους καρπούς και στα πρωτοτόκια του Αβελ. Πηγή: "Ο Ζητιάνος", 1897, Νουβέλα του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Wie kann man sich selbst kennen lernen? Durch Betrachten niemals, wohl aber durch Handeln. Versuche, deine Pflicht zu tun, und du weisst gleich, was an dir ist. Πως μπορεί κάποιος να γνωρίσει τον εαυτό του; Με την ομφαλοσκόπηση ποτέ, παρά μόνο με την πράξη. Δοκίμασε να πράξεις το χρέος σου, και αμέσως θα καταλάβεις ποιος είσαι. Πηγή: "Maximen und Reflexionen, 442", von Johann Wolfgang von Goethe

Gaily bedight, A gallant knight, In sunshine and in shadow Had journeyed long, Singing a song, In search of Eldorado. But he grew old- This knight so bold- And o'er his heart a shadow Fell as he found No spot of ground That looked like Eldorado. And, as his strength Failed him at length, He met a pilgrim shadow- "Shadow," said he, "Where can it be- This land of Eldorado?" "Over the Mountains Of the Moon, Down the Valley of the Shadow, Ride, boldly ride," The shade replied- "If you seek for Eldorado!" Ο ψυχωμένος καβαλάρης Με πλουμί και χαρμονή Μακρύ ταξίδι αρχινεί, Με καταχνιά και με λιακάδα, Τραγουδώντας για να ‘βρει τη Χρυσή Πεδιάδα. Άσπρίζει όμως Ο γενναίος Ευγενής- Και η καρδιά του έχει μαυρίσει• Τη γη του Ελντοράντο δεν έχει ακόμα αντικρύσει. Και καθώς η ρώμη του Σιγά –σιγά τον παρατά Το φάντασμα οδοιπόρου συναντά- «Ίσκιε», του μιλά, «Που να βρίσκεται τώρα- Του Ελντοράντο η χώρα;» «Με θάρρος καβάλα τ’ άλογο σου, Ψηλά στ’ απάτητα βουνά, Μ...

... Αι χείρες σου εποίησαν με και έπλασαν με.. Πηγή: "Ψαλμός ΡΙΗ΄. 118" από τους Ψαλμούς του προφήτου και Βασιλέως Δαυίδ

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα ο παπαγάλος είπε ξαφνικά: «Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά. Τι κάθομαι δω πέρα;» Την πράσινή ζακέτα του φορεί και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει, για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη. Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή, ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα, και τους λέει: Καλησπέρα. Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ. Τι διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος! Θα ‘ναι σοφός πολύ μεγάλος αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί. Απ’ τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει πόσα βιβλία μαζί του να ‘χει φέρει, με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα… «Κυρ - παπαγάλε, θα ‘χουμε την τύχη ν’ ακούσουμε τι λες και παρά πέρα;» Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει μα τι να πει; Ξανάπε: «Καλησπέρα.» Πηγή: "Ο παπαγάλος" του Ζαχαρία Παπαντωνίου χαρακτήρες

Όλα ανεβοκατεβαίνουν, όλα πάνε και γυρίζουν. Ένα μόνο δε γυρίζει: το ποτάμι, το ποτάμι. Όλα χάνουν τη λαλιά τους, όλα κάποτε σωπαίνουν. Ένα μόνο δε σωπαίνει: το ποτάμι, το ποτάμι. Όλα πάνε και γυρίζουν, όλα κάποτε σωπαίνουν. Ένα μόνο δε γυρίζει, ένα μόνο δε σωπαίνει: Το ποτάμι το ποτάμι. Πηγή: "Το ποτάμι" του Ζαχαρία Παπαντωνίου

Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει. τούτο και πολιού πέραν πόντου χειμερίω νότω χωρεί, περιβρυχίοισιν περών υπ' οίδμασιν. θεών τε ταν υπερτάταν, Γάν άφθιτον, ακαμάταν, αποτρύεται, ιλλομένων αρότρων έτος εις έτος, ιππείω γένει πολεύων... Πολλά τα θαυμαστά μα τίποτα πιο θαυμαστό απ' τον άνθρωπο δεν γεννήθηκε. Και πέρα ‘κει στην αφρισμένη θάλασσα πηγαίνει την τρικυμισμένη απ’ τον νοτιά, τα φουσκωμένα κύματα δαμάζοντας, και τη Γη την ύψιστη θεά, την άφθαρτη κι ακάματη, με το υνί στα άλογα δεμένο οργώνει, μοχθώντας να την καρπίσει χρόνο με το χρόνο... Πηγή: Σοφοκλέους "Αντιγόνη"

Μαρία μου, Μαρία μου! Χριστέ και Παναγία μου! Πηγή: Δημοτικό τραγούδι της Πελοποννήσου

Νταγιάντιζε, νταγιάντιζε, νταγιάντιζε, νταγιάντα! Ως νταγιαντίζουν τα πουλιά καθώς τα παίρνουν σκάγια. Πηγή: Κρητική Μαντινάδα P.S. νταγιαντίζω = αντέχω τον πόνο

Η Φιλοσοφική Συμβουλευτική δεν είναι μονάχα ζήτημα ταλέντου η γνώσης· είναι επίσης και προπάντων ζήτημα χαρακτήρα, κι απαιτεί νάχουμε το θάρρος να σκεφτόμαστε καθετί που ξέρουμε. Είναι η ικανότητα της Γνώσης δεμένης σφιχτά με την αρρενωπή και πρωτόγονη θέληση της Γνώσης. Ο αληθινός Σύμβουλος οφείλει να θέλει εκεί που μπορεί· δεν πρέπει να βλέπει πλάγια η να μισοσκέπτεται εξαιτίας κάποιας συναισθηματικής επιείκειας ή ατολμίας ή προσωπικού φόβου· δεν πρέπει αφήνεται ν’ αποκοιμηθεί από ενδοιασμούς ή συναισθήματα. Σ’ αυτούς που σκέφτονται άδολα, στους φύλακες που καθήκον τους είναι η επαγρύπνηση, δεν πρέπει να υπάρχει πνεύμα συνδιαλλαγής η δειλίας. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτούς του πολεμιστές ν’ αφήνουν καλόβολα να τους ξεφεύγει η αλήθεια, που πιάσανε στη διάρκεια των τολμηρών περιπολιών τους. Πηγή: «De Nachtwacht» Rembrandt Harmenszoon van Rijn, Rijksmuseum Amsterdam PS. “Νυχτερινή περιπολία»