Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

Madame Odile Jouve: Φοβάμαι ότι τα νεκρά κορμιά της Mathilde και του Bernard δεν θα ταφούν στον ίδιο τάφο. Αν έπρεπε να διαλέξω επιτάφια επιγραφή, ξέρω τι θα έγραφα. « Ούτε μαζί, ούτε χώρια. Αλλά αμφιβάλω αν θα με ρωτήσουν» Πηγή: Από το φινάλε της ταινίας του François Truffaut «La Femme d'à côté», που παίχθηκε το 1981, με τους Gérard Depardieu και Fanny Ardant. Επιτύμβια

... Αργείς˙ η ψυχή μου παγώνει. Κάθομαι τα βράδια, ολομόναχος, κατάμονος, στο καμαράκι που ξέρεις, και κατηγορώ τον εαυτό μου, κι όλο σκέφτομαι περί της αδυσώπητου φθοράς των αισθημάτων. Ο νους μου αρμενίζει προς την απελπισία. Σκότωσαν, κάποτε, πολλούς φίλους γύρω μου κι από τότε ζω σαν πουλί τρομαγμένο. Σε περιμένω μέρα και νύχτα και κάθε αυγή να ξαναγυρίσεις σε καρτερώ. Με παρασύρει η καρδιά μου (εσύ, γλυκιά μου, ακόμη την κυβερνάς) σε αναπολήσεις της εξαίσιας μορφής σου, που ούτε μπορώ ούτε θέλω να ξεχάσω, και που αφότου εχάθη σε μαύρα σκοτάδια μ' έριξε. Εκείνην που κάθεται αντίκρυ μου την έχω μες στα στήθια μου. Οι σκιές των δολοφονηθέντων φίλων, και ψες τη νύχτα, όπως κάθε νύχτα, ήρθαν αργοσαλεύοντας στον ύπνο μου, και τάχα ήσουνα μαζί τους, μισοκρυμένη, σιωπηλή, μαραμένη. Ευλαβούμενος της μνήμης των περιδιαβάζω στην Οδόν Αναπαύσεως. Όταν φεύγει η αγαπημένη είναι σαν νάχει πεθάνει. Στα μάτια σου τα σημάδια της προδοσίας. Η ομορφιά μιας γυναίκας είναι ένα ένδυμα ευχαριστήσεως.

Lösch mir die Augen aus: ich kann dich sehn, wirf mir die Ohren zu: ich kann dich hören, und ohne Füße kann ich zu dir gehn, und ohne Mund noch kann ich dich beschwören. Brich mir die Arme ab, ich fasse dich mit meinem Herzen wie mit einer Hand, halt mir das Herz zu, und mein Hirn wird schlagen, und wirfst du in mein Hirn den Brand, so werd ich dich auf meinem Blute tragen. Σβήσε τα μάτια μου˙ μπορώ να σε κοιτάζω, τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ. Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα, και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ. Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω, σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά. Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι. Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι. Πηγή: “Lösch mir die Augen aus…“ aus « Das Stunden-Buch - Von der Pilgerschaft » von Rainer Maria Rilke. Η μετάφραση (''Σβήσε τα μάτια μου...'') είναι του Κωστή Παλαμά και δημοσιεύτηκε σ

…Personalmente ritengo che la cosa importante della filosofia siano le sue domande. Si tratta di domande assolute, domande che non si fermano davanti ai limiti strumentali, come le altre. Se le domande abituali pongono il problema di come si fa una tal cosa, e quindi hanno un fine utilitario immediato, le questioni filosofiche sono invece di senso assoluto così che rispondendo loro in un senso o in un altro non si risolverà nulla. Si tratta, infatti, di interrogativi che nascono con l'uomo, con la vita, e sono per certi versi molto simili a quelle che a volte fanno gli ubriachi alle quattro del mattino nei bar, o a quelle che fanno i bambini piccoli. Domande basilari, dunque, globali, come "a che cosa serve tutto quello che c'è?", "Perché siamo qui?", "Perché siamo in questo mondo?"Ovviamente non ci si può aspettare di raggiungere delle risposte definite a simili domande, sebbene anche le risposte filosofiche siano molto importanti. Esiste infatti

… στη causa existendi. Η αυτοπροσωπογραφία εμφανίζεται σαν νέο ζωγραφικό είδος στην Αναγέννηση και ο Albrecht Dürer (1471 – 1528) για πρώτη φορά απεικονίζει το μελαγχολικό πρόσωπο του καλλιτέχνη. Μετά τις επιδράσεις της natura naturans του Baruch Spinoζa (1632 – 1670) και τον φιλοσοφικό rationalism του René Descartes (1596-1650), ο Diego Velázquez (1599 – 1660) δείχνει με ντροπαλότητα το δικό του πρόσωπο μέσα από την παραμόρφωση του καθρέφτη. Ο Michelangelo da Caravaggio (1573 – 1610) και η Artemisia Gentileschi (1593 – 1652) ελεύθεροι από συμβάσεις, ξεδιάντροποι ίσως, ζωγραφίζουν τον ασυγκράτητο ναρκισσισμό τους και ο Vincent van Gogh (1853 – 1890) χρωματίζει με παροξυσμό την ψυχική ένταση του δικού του προσώπου. Ο Egon Schiele (1890-1918), με τα διπλά πορτρέτα του, ζωγραφίζει τον διχασμένο εαυτό και ο Francis Bacon (1909 – 1992) το διασπασμένο πρόσωπο. Μόνον ο Rembrandt van Rijn (1606 – 1669), όμως, μας προσφέρει τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε τον άνθρωπο εκ των έσω, να γνωρίσουμε

... Αυτά τα παιδιά εκτός από θαυμάσιοι παίκτες είναι και θαυμάσιοι χαρακτήρες. Κυνήγησαν το όνειρο και το 'πιασαν.. Πηγή: Συνέντευξη του Παναγιώτη Γιαννάκη, πριν απο λίγο, στη Δημόσια Τηλεόραση χαρακτήρες