Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη• και από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα". Πηγή: "Ο Λάμπρος. H Ημέρα της Λαμπρής" του Διονυσίου Σολωμού. Ακούγεται στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου 'Μια αιωνιότητα και μια μέρα'. Η μουσική είναι της Ελένης Καραϊνδρου. συναισθήματα

T'was the night before Christmas, when all through the house Not a creature was stirring, --not even a mouse; The stockings were hung by the chimney with care, In hopes that St. Nicholas soon would be there. The children were nestled all snug in their beds, While visions of sugar-plums danced in their heads; And mamma in her 'kerchief, and I in my cap, Had just settled down for a long winter's nap, When out on the lawn there arose such a clatter, I sprang from the bed to see what was the matter. Away to the window I flew like a flash, Tore open the shutters and threw up the sash. The moon on the breast of the new-fallen snow Gave the lustre of mid-day to objects below, When, what to my wondering eyes should appear, But a miniature sleigh, and eight tiny reindeer, With a little old driver, so lively and quick, I knew in a moment it must be St. Nick. More rapid than eagles his coursers they came, And he whistled, and shouted, and called them by name; "Now, DASHER! now, D

Είναι λογής παλικαριές, είναι και λογής παλικάρια. Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαίρεσαι μέσα στον περίγυρο του. Όμως μέσα του είναι και ένας σκοπός που το κυβερνά, κι αυτός είναι που του δίνει το νόημα του. Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ’ ένα στόμα για να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ’ ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Ετσ’ είναι. Μόνο το Βασίλη τον Αρβανίτη, που στάθηκε μέσα στα παιδιάτικά μου όνειρα ο αρχάγγελος της παλικαριάς, τόσα χρόνια περνούσαν από πάνω μου, μέστωναν τη στόχαση μου, και μολαταύτα δε μπορούσα να καταλάβω το θάμα της ορμής του. Τι γύρευε, που τραβούσε και τι πίστευε. Και μόνο τώρα, που ωρίμασε ο καημός στην ψυχή και στέριωσε ο καιρός την αντριά μου, τον κατάλαβα… Πηγή: «Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ « του Στρατή Μυριβήλη χαρακτήρες

Ω καλή μου ξανθιά συντροφιά μου γλυκιά που μαζί σου λαλώ κάθε ωραίο σκοπό Ήρθες, ήρθες, εφάνης με σουραύλι να υφάνεις ύμνους, κελαηδισμούς ήχους εαρινούς Εμπρός, αρχίνα, πες τους γλυκά τους αναπαίστους Πηγή: Από το έργο του Αριστοφάνη "Ορνιθες". Τραγουδά ο Γιώργος Μούτσιος Τ ο έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης το 1959, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη με τους Γιώργο Μούτσιο, Σπύρο Σακκά, κλπ. Η μετάφραση είναι του Βασίλη Ρώτα Οι «Όρνιθες» είναι το λυρικότερο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη. Μια κραυγή αγωνίας…Θέμα της, το ταξίδι, μια συνειδητή μετανάστευση, ένα αναγκαίο ταξίδι, σ’ έναν άλλο κόσμο, που υπερβαίνει την πραγματικότητα. Ένα ταξίδι στον κόσμο της ουτοπίας και του ονείρου. Σε κάθε περίπτωση σ’ έναν κόσμο υπέρβασης. «Φεύγω μονάχα για να φύγω»…Φεύγω. Αναχωρώ. Αναζητώ. Μετατοπίζομαι. Έννοιες που ο καθένας αναζητά καθημερινά. Σπανίως επιχειρεί. Ο κόσμος των Ορνίθων είναι πιθανά ο κόσμος της προέ

Au secours! Théâtre, viens à mon secours ! Je dors. Eveille-moi Je suis perdu dans le noir, guide moi, au moins vers une bougie Je suis paresseuse, fais-moi honte Je suis fatigué, lève-moi Je suis indifférent, frappe-moi Je reste indifférente, casse-moi la figure J’ai peur, encourage-moi Je suis ignorante, éduque-moi Je suis monstrueuse, humanise-moi Je suis prétentieux, fais-moi mourir de rire Je suis cynique, démonte-moi Je suis bête, transforme-moi Je suis méchante, punis-moi Je suis dominant et cruel, combats-moi Je suis pédante, moque-toi de moi Je suis vulgaire, élève-moi Je suis muette, dénoue-moi Je ne rêve plus, traite-moi de lâche ou d’imbécile J’ai oublié, lance sur moi la Mémoire Je me sens vieille et rassie, fais bondir l’Enfance Je suis lourd, donne-moi la Musique Je suis triste, va chercher la Joie Je suis sourde, en tempête fais hurler la Douleur Je suis agité, fais monter la Sagesse Je suis faible, allume l’Amitié Je suis aveugle, convoque toutes les Lumièr