Η είδηση από τα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού Τύπου έπεσε σαν βόμβα πάνω στο καθημαγμένο πορτοφόλι μου. Δηλαδή τι; Τα χρόνια που στήριζα την καθημερινή μου ισορροπία και καλή διάθεση στα πανάκριβα χαπάκια σεροτονίνης ήμουν απλώς ένα θύμα των φαρμακευτικών εταιρειών; Και τότε πώς θα δικαιολογήσω το εξαιρετικό κέφι μου από την τέταρτη κιόλας εβδομάδα μετά τη λήψη του πρώτου δισκίου; Μήπως στην ιδέα και μόνον ενός παντοδύναμου μαντζουνιού; Αμφιβάλλω, αμφιβάλλω πολύ αφού κατά το παρελθόν κανένα από τα πιο διαδεδομένα γυναικεία placebo δεν μπορούσε να με κάνει ζάφτι. Ίσα ίσα που κάθε φορά που κατάπινα κανένα από δαύτα αισθανόμουν μετά τρισχειρότερα, ένα σκέτο θηλυκό σκουπίδι, το μόνο στο είδος του που δεν μπορούσε να το ρίξει έξω, να ξεχαστεί ας πούμε με ξέφρενο απενοχοποιητικό shopping and fucking και τα παρόμοια. Να διαβάσει κανείς τη θλίψη του είναι τόσο δύσκολο όσο να διαβάσει τον «Οδυσσέα» του Τζόυς. Το να διαβάσεις τη θλίψη του αλλουνού είναι σα να διαβάζεις ιερογλυφικά. Αν δεν είσαι αιγ