Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει. Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί. Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν από τους καιρούς της ζωής σου. Πηγή: Γιώργος Σεφέρης (1977). Μέρες Γ΄, 1934-1940. Αθήνα: Ίκαρος.

Mιαν από κόπου ενύσταξα, να κοιμηθώ εθυμήθην· έθεκα στο κλινάρι μου κ' ύπνον αποκοιμήθην. Eφάνιστή μου κ' έτρεχα 'ς λιβάδιν ωραιωμένον, 5 φαρίν εκαβαλλίκευγα σελλοχαλινωμένον· κ' είχα στην ζώσιν μου σπαθίν, στην χέρα μου κοντάριν, ζωσμένος ήμουν άρματα, σαγίττες και δοξάριν· κ' εφάνη με οκ' εδίωχνα με θράσος ελαφίνα· ώρες εκοντοστένετον και ώρες με βιαν εκίνα. 10 Πουρνόν του τρέχειν ήρχισα τάχα να βάλω χέρα κ' έτρεχα ώστε κ' ετσάκισεν το σταύρωμαν η μέρα· κ' ευθύς από τα μάτια μου εχάθηκεν το λάφιν και πώς και πότ' εχάθηκεν εξαπορώ του γράφειν. Λοιπόν το τρέχειν έπαυσα ομοίως και το σπουδάζειν 15 και το ξετρέχειν τ' άπιαστον και το φαρίν κολάζειν· και αγάλι-αγάλι επήγαινα, σιγά-σιγά επερπάτουν τον κόσμον εξενίζουμου, τ' άνθη και τα καλά του. Kαι προς την δείλην έσωσα στου λιβαδιού την μέσην κ' ηύρα δεντρόν εξαίρετον και ωρέχθην του πεζεύσειν· 20 επεύζευσα εις το δεν