Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

Ο Θεραπευτής έχει εισέλθει στον τάφο του Λάζαρου. Αν και προσκεκλημένος, περνάει σχεδόν απαρατήρητος. Είναι βυθισμένος στη σκιά. Δύο νεκροπομποί όμως αντιλαμβάνονται τη παρουσία του και απορούν κατάπληκτοι για τη δύναμη που εκπορεύεται από την ανυψωμένη χείρα. Οι δύο αδερφές με απέραντη θλίψη, που ξεσπά σε ζωηρή κίνηση, κρατάνε στα χέρια τους το σχεδόν ακίνητο σώμα. Είναι μεγάλος ο πόνος και δεν παρατηρούν το ανεπαίσθητο μούδιασμα, τη φλόγα της Ζωής που φωτίζει τα μισοπεθαμένα κύτταρα. Κανείς των παρευρισκομένων δεν την παρατηρεί. Ο νεκρός με το ένα χέρι προσπαθεί να κρατηθεί στον Άδη και με το άλλο αρπάζει το ραγισμένο φως που εκπέμπει ο Ιησούς. Είναι έτοιμος να κερδίσει ξανά τη ζωή. Δεν είναι σίγουρος όμως ότι θα καταπατήσει τον Θάνατο. Τέσσερις μέρες νεκρός και η σάπια σάρκα δεν αποδιώχνει κανέναν. Κανείς δεν κρατάει μαντήλι στην μύτη. Η αγάπη νικάει την ανυπόφορη μυρωδιά. Ιερή στιγμή. Άξια να καρφιτσωθεί στη ζωφόρο αρχαίου ναού. Σε άδεια μετώπη, σαν τους τοίχους της σκηνής, για να

Ο γέρος αυτός, που δεν είχε πια πάθη, παρά μονάχα την πολύτιμη πείρα, αποτέλεσμα παθών, και που σ’ αυτόν η διάνοια προορισμένη να μαζεύει τα γεγονότα και να βγάζει απ’ αυτά συμπεράσματα, είχε αντικατασταθεί από μία φιλοσοφική θεώρηση αυτών που συνέβαιναν. Δεν εφευρίσκει τίποτα, δεν επιχειρεί τίποτα αλλά ακούει τα πάντα και θυμάται τα πάντα, και ξέροντας να τα χρησιμοποιεί στην κατάλληλη στιγμή, δεν εμποδίζει τίποτα ωφέλιμο, δεν επιτρέπει τίποτα το βλαβερό. Ψαχουλεύει να δει πάνω στην όψη των στρατευμάτων την ασύλληπτη αυτή δύναμη που ονομάζεται θέληση της νίκης, νίκη μελλοντική. Παραδέχεται ότι υπάρχει κάτι δυνατότερο από τη δική του θέληση: η αναπόφευκτη πορεία των γεγονότων που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του. Τα βλέπει, τα παρακολουθεί, και ξέρει να αφαιρεί από τη μέση το άτομο του. Πηγή: «Πόλεμος και Ειρήνη» του Lev Nikolayevich Tolstoy P.S. Αναφέρεται στον χαρακτήρα του Ρώσου Αρχιστράτηγου Mikhail Kutuzov. Η μετάφραση είναι του Τάκη Μπάρλα.

Η ψυχή μου, που αδιάκοπα της κόβονταν τα φτερά σε κάθε της προσπάθεια να εκφραστεί, αναδιπλώθηκε στο τέλος στον εαυτό της και τη φυσική μου ειλικρίνεια διαδέχτηκε η παγερότητα και η επιφύλαξη… Ήμουνα δειλός και αδέξιος και δεν πίστευα πως μπορούσα νάχω την παραμικρότερη επιρροή σε κανέναν, σιχαινόμουνα τον εαυτό μου, τον έβρισκα άσκημο, κ’ η ματιά μου μού προξενούσε ντροπή. Παρά την εσώτερη φωνή που ενθαρρύνει τους ανθρώπους με ταλέντο στους αγώνες τους και που μου φώναξε: «Κουράγιο! Προχώρα!» Παρά την ξαφνική αποκάλυψη της δύναμης μου μέσα στη μοναξιά μου, παρά την ελπίδα που μ’ εμψύχωνε όταν σύγκρινα τα έργα που θαύμαζε ο κόσμος με εκείνα που φτερούγιζαν στη σκέψη μου, αμφέβαλλα διαρκώς για τον εαυτό μου σαν παιδί. Ήμουνα κυριευμένος από μία παράφορη φιλοδοξία και πίστευα πως ήμουν προορισμένος για μεγάλα έργα, κ’ ένοιωθα πως βρισκόμουνα στο κενό… … Ανάμεσα στους νεαρούς της ηλικίας μου, μια παρέα από φαμφαρόνους που πήγαιναν με το κεφάλι ψηλά, που έλεγαν ασημαντότητες, που κάθονταν

ακουετε ιδου εξηλθεν ο σπειρων του σπειραι και εγενετο εν τω σπειρειν ο μεν επεσεν παρα την οδον και ηλθεν τα πετεινα του ουρανου και κατεφαγεν αυτό αλλο δε επεσεν επι το πετρωδες οπου ουκ ειχεν γην πολλην και ευθεως εξανετειλεν δια το μη εχειν βαθος γης ηλιου δε ανατειλαντος εκαυματισθη και δια το μη εχειν ριζαν εξηρανθη και αλλο επεσεν εις τας ακανθας και ανεβησαν αι ακανθαι και συνεπνιξαν αυτο και καρπον ουκ εδωκεν και αλλο επεσεν εις την γην την καλην και εδιδου καρπον αναβαινοντα και αυξανοντα και εφερεν εν τριακοντα και εν εξηκοντα και εν εκατον και ελεγεν αυτοις ο εχων ωτα ακουειν ακουετω Πηγή: Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, 4:3-9

Wem der grosse Wurf gelungen, Eines Freundes Freund zu sein; Wer ein holdes Weib errungen, Mische seinen Jubel ein! Ja, wer auch nur eine Seele Sein nennt auf dem Erdenrund! Und wer's nie gekonnt, der stehle Weinend sich aus diesem Bund! Whoever has succeeded in the great attempt To be a friend's friend; Whoever has won a lovely woman Add in his jubilation! Yes, who calls even one soul His own on the earth's sphere! And whoever never could achieve this, Let him steal away crying from this gathering! Αυτός που κατορθώνει Φίλος στο φίλο του να γίνει και την αγάπη μιας γυναίκας να κερδίσει τη χαρά του, ας μας δωρίσει! Ναι! Και αυτόν ακόμα που ολομόναχη ψυχή στο κόσμο είναι, αφήστε τον χαρά να μας αρπάξει και ας αποτραβηχτεί να κλάψει Πηγή: «Symphony No. 9 in D minor, Opus 125 » von Ludwig van Beethoven P.S. Η Ενάτη Συμφωνία τελείωσε το 1824 και περιλαμβάνει ένα απόσπασμα από την «Ωδή της Χαράς - An die Freude» που γράφτηκε το 1785 από τον Friedrich Schiller. Είναι η πρώτη φορά

Εμέ εν μόνον περισπά, μη τι αυτός ποιήσω ό η κατασκευή του ανθρώπου ου θέλει ή ο νυν ου θέλει Εμένα ένα μόνο με ταράζει: μην κάνω κάτι που δεν το θέλει η φύση του ανθρώπου, ή το κάνω με τρόπο που δεν θέλει ή δεν το θέλει τώρα Πηγή: Μάρκου Αυρήλιου, Εις εαυτόν, Ζ, 20

Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του Νότου, Πότε το ρου θ’ ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα; -Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας Των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα! Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σα βήματα στον άμμο Από το κύμα) την παλιάν, ασάλευτη ζωή μας! Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι: δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας! Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούργια, αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομένο δυόσμο: φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους Θαλασσοπόρους που μια πατρίδα αφήνοντας – εύρισκαν έναν κόσμο! Πηγή: "Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά" του Κώστα Ουράνη

"Navigare necesse est vivere non est necesse" "Το ταξίδι έχει αξία στη ζωή, όχι η ζωή καθ’ εαυτή" Πηγή: PLVTARCHVS "POMPEIVS MAGNVS"