Philosophy Café - Φιλοσοφικό Καφενείο

C'est alors qu'apparut le renard. -Bonjour, dit le renard. -Bonjour, répondit poliment le petit prince, qui se tourna mais ne vit rien. -Je suis là, dit la voix, sous le pommier. -Qui es-tu? dit le petit prince. Tu es bien joli… -Je suis un renard, dit le renard. -Viens jouer avec moi, lui proposa le petit prince. Je suis tellement triste… -Je ne puis pas jouer avec toi, dit le renard. Je ne suis pas apprivoisé -Ah! Pardon, fit le petit prince. Mais après réflexion, il ajouta : -Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"? -Tu n'es pas d'ici, dit le renard, que cherches-tu? -Je cherche les hommes, dit le petit prince.Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"? -Les hommes, dit le renard, ils ont des fusils et ils chassent. C'est bien gênant! Il élèvent aussi des poules. C'est leur seul intérêt. Tu cherches des poules? -Non, dit le petit prince. Je cherche des amis.Qu'est-ce que signifie "apprivoiser"? -C

…Blessed be the man who invented goads! Blessed the innkeeper of Bouchet St. Nicolas, who introduced me to their use! This plain wand, with an eighth of an inch of pin, was indeed a sceptre when he put it in my hands. Thenceforward Modestine was my slave. A prick, and she passed the most inviting stable door. A prick, and she broke forth into a gallant little trotlet that devoured the miles. It was not a remarkable speed, when all was said; and we took four hours to cover ten miles at the best of it. But what a heavenly change since yesterday! No more wielding of the ugly cudgel; no more flailing with an aching arm; no more broadsword exercise, but a discreet and gentlemanly fence. And what although now and then a drop of blood should appear on Modestine’s mouse-coloured wedge-like rump? I should have preferred it otherwise, indeed; but yesterday’s exploits had purged my heart of all humanity. The perverse little devil, since she would not be taken with kindness, must even

… «- Αμήν λέγω υμίν ότι εις εξ υμών παραδώσει με» Στα λόγια τούτα του Κυρίου ο Δείπνος γίνεται θάλασσα ανησυχίας, που φεύγει απότομα από το Χριστό. Σαν από πλοίο, υψώνει δυό κύματα στις δύο τριάδες των Αποστόλων δεξιά κι’ αριστερά του Κυρίου και βράζει ως τους δύο ακρινούς αποστόλους. Οι απόστολοι σχίζουν τα ρούχα τους. Κυττάζονται. Ρωτούν τον εαυτό τους. Το βλέμμα τους βυθίζεται στην άβυσσο του ψυχικού των κόσμου. Δικάζουν και δικάζονται. Είμαι γώ; Άλλοι ρωτούν ακόμα την ψυχή τους. Άλλοι ταξίδεψαν την άβυσσο της μονομιάς, ανέβηκαν στην επιφάνεια και διαλαλούν με την έκφρασι του προσώπου, με τη στάσι, με την κίνηση των χεριών πως είνε αθώοι. Μα η προδοσία κάπου είνε… … Ναι, ήρθεν η ώρα ο Μυστικός Δείπνος να μπή στη γλώσσα της ζωγραφικής. Οι απόστολοι να γίνουν δώδεκα άνθρωποι, οι δώδεκα άνθρωποι να γίνουν πλήθος κινημένο – και οργανωμένο – γύρω από τον κεραυνό του λόγου. Ο Κουατροτσέντο δεν είχε κατορθώσει να μετρηθεί με το θέμα. Ζωγράφισε το Μυστικό Δείπνο