Κι ὅταν κάποτε θὰ πρέπει νὰ διδάξεις γιατὶ προσμένει νὰ τοῦ πεῖς, ἕνα παιδί, ἢ γιατὶ ὁ ξένος σου μπαίνει στῆς λάμπας σου τὸν κύκλο σκοτεινιασμένος ἀπ᾿ τὴν ἄχνα τοῦ βραδιοῦ, ἢ ποὺ τὸ βῆμα σου κάποτε ξαστοχᾶ κι᾿ ὡσότου ξαναφέξει πρέπει κι᾿ ἐσὺ σὲ φίλους νὰ σταθεῖς ἢ ποὺ ἕνας φίλος περασμένος, ποὺ φοβᾶται πὼς κλονίζεται ἡ φιλία πού ῾χε ἀρχίσει στὰ τυφλὰ ἀπαιτώντας ἀπὸ σένα νὰ τοῦ γράψεις - τότε πρέπει στὸν ἑαυτό σου νὰ τὸ πεῖς συνειδητὰ τί σημαίνει «νὰ διδάσκεις»: Μὲ λόγια ποὺ βαθιά σου τὰ γνωρίζεις ἑκούσια νὰ πεῖς: ὑπάρχω ἐγώ. Κι᾿ ἀκόμη πιὸ πολὺ διδάσκω δὲν θὰ πεῖ: σὲ κάποιον γιὰ τὴν σύμπτωση νὰ λὲς τῶν ἐποχῶν πῶς συμβαίνει καὶ γιατί· διδάσκω θὰ πεῖ: Γιὰ τὸν Ἕνα νὰ ρωτήσεις τὸν καθένα ποὺ τοῦ μοιάζει στὴ σιωπή... Πηγή: "Briefe an Axel Juncker" von Rainer Maria Rilke Πού είν' η Αλήθεια; Μην πλανάν εσέ βαθιονόητα λόγια τάχα; την πηγή της δεν τη βρίσκεις μέσα σου, άνθρωπε, μονάχα. Θα τη βρης παντού στο ταίριασμα - ω αρραβώνας λυτρωτής! - της κα