Πλάσματα, όπως εσύ, δεν πρέπει να ξεχασθούν, γλυκέ μου φίλε. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από σκύλους σαν κι εσένα. Πόσα σου χρωστάω: παραμυθία, κατανόηση, στήριγμα στη μοναξιά μου. Μέσα από την παρουσία σου, για δεκατρία χρόνια, απέκτησα προπάντων την πνευματική δύναμη να ανέχομαι τους άλλους, ακόμα κι όταν οι άλλοι με εγκατέλειπαν. Αρετή που δεν είχα και που απέκτησα χάρις σ’ εσένα. Γνωρίζω ότι δεν με χρειαζόσουν όσο έχω είχα ανάγκη εσένα όπως κι ξέρω ότι έχω μια σίγουρη θέση στη σκυλίσια καρδιά σου. Για όλα αυτά δέξου τις ταπεινές μου ευχαριστίες! Και απόψε, 2 του Μάρτη, που μας εγκατέλειψες, όπως και κάθε βράδυ που θα μου λείπεις, θα βλέπω συνέχεια το ίδιο όνειρο. Εσένα, βασιλόπουλο ντυμένο στα λευκά, να με χαιρετάς από μακριά. Και εγώ να μην ξεχωρίζω την νέα σου μορφή αλλά να νοιώθω μέσα από την πριγκιπική σου παρουσία ότι είσαι ο Μάρκος, ο σύντροφος μου. Και κάτι περισσότερο από αυτό: μέρος της οικογένειας μου!