Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συναισθήματα, ΙV


Ο οδοιπόρος του Bosch αφήνει πίσω του μία ζωή, στην οποία τον έχουν οδηγήσει άλλες δυνάμεις - τα περιστέρια στον ουρανό, όπως αναφέρει η μεσαιωνική έκφραση 'duiven op zolder houden'. Ο περιστερώνας και ο κύκνος στην ταμπέλα, λένε ότι ο κόσμος του - η ταβέρνα, από πίσω του – ήταν ένα πορνείο. Ένας κόσμος που του γρυλλίζει απειλητικά – όπως ο σκύλος, διαβολικό σημάδι - καθώς φεύγει πια από την εξουσία του.
Το πανδοχείο «Λευκός Κύκνος» αντιπροσωπεύει αυτόν το βίο: πληρωμένος έρωτας -τα κρεμασμένα εσώρουχα από το παράθυρο -, πιόμα – το ανάποδο λαγήνι στη κορυφή -, ασωτία με κλεψιά και χυδαίο κουτσομπολιό - η κίσσα στο κλουβί. Η γυναίκα στη πόρτα με όπλο την λαγνεία - την κρασοκανάτα - παρασύρει τους περαστικούς στις ηδονές του έρωτα -το ξίφος και το μαχαιρίδιο του άνδρα που την αγκαλιάζει, το μακρύ κοντάρι είναι όλα ερωτικά σύμβολα. Μία άλλη γυναίκα στο παράθυρο, σαν το βαρέλι από κάτω της που δεν έχει τάπα, γλυκοκοιτάζει τους περαστικούς. Πράγματι η ζωή στο πανδοχείο ήταν ανυπόφορη – ένας άνδρας στη σκιά κατουράει τον τοίχο του. Την ακολούθησε όμως γιατί ήθελε, έστω και για λίγο, να την δοκιμάσει.
Δεν οικοδόμησε τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή , στην οποία όλα καταρρέουν σαν την κατεστραμμένη οροφή και τα ξεχαρβαλωμένα παντζούρια. Εκεί η βρωμιά και η πλεονεξία περισσεύουν όπως τα περιστέρια στο προαύλιο. Και ένας, όχι και τόσο, παρδαλός κόκορας σγαρλεύει την αυλή. Ο γυρολόγος ακούει το πουλί που ξύνει το χώμα – του θυμίζει την προδοσία που διέπραξε- και κοιτάζει με δισταγμό πίσω του, δεν είναι ακόμα σίγουρος ότι έχει το κουράγιο να προχωρήσει!
Θέλει να πάρει άλλο δρόμο τώρα. Να μπει στο λιβάδι αριστερά του – έναν λειμώνα που δεν είναι παρά η επιστροφή στην πατρική εστία, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Η πόρτα όμως είναι κλειστή. Η παχιά αγελάδα που βόσκει, χαζεύοντας τον, του θυμίζει τι έχασε. Είχε και αυτός ο δρόμος τρυφηλότητα φαίνεται ότι του λέει η κίσσα. Πλήρωσε τις επιλογές του. Το τσόχινο καπέλο που κρατάει στο αριστερό του χέρι – παραπέμπει σε μία ολλανδική παροιμία ‘buiten hoede zijn' – του υπενθυμίζει ότι κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί από τις συνέπειες των πράξεων του. Έχει βυθισθεί στη θλίψη – το τσαγγαρόσουβλο στο καπέλο είναι παλιό αστρονομικό σύμβολο του Κρόνου, της μελαγχολίας. Θα διαβεί την πατρική θύρα; Πλησιάζει το τέλος της ζωής του – έτσι του μαρτυράει το ισόπλευρο τρίγωνο στο πάνω μέρος της καγκελόπορτας. Έχει παραμελήσει ο «Άσωτος Υιός» τα έξη – όπως είναι οι τρύπες της πόρτας – χρέη του. Η διαγώνιος μπάρα μαζί με το τρίγωνο φτιάξανε ήδη την κρεμάλα.
Θα μπορέσει να εξαρθεί πάνω από τον εαυτό του;

Πηγή: «De landloper» - Hieronymus Bosch, Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανάμεσα στο Καλό και το Κακό

136. Der Eine sucht einen Geburtshelfer für seine Gedanken, der Andre Einen, dem er helfen kann: so entsteht ein gutes Gesprüch. Ο ένας ψάχνει μια μαμμή για τις σκέψεις του, ό άλλος κάποιον τον οποίο μπορεί να βοηθήσει: έτσι γεννιέται μια καλή κουβέντα. 125. Wenn wir über Jemanden umlernen müssen, so rechnen wir ihm die Unbequemlichkeit hart an, die er uns damit macht. Όταν πρέπει ν’ αλλάξουμε τη γνώμη μας για κάποιον, του καταλογίζουμε βαριά το ξεβόλεμα που μας προκαλεί. 98. Wenn man sein Gewissen dressirt, so k ü sst es uns zugleich, indem es beisst. Όταν γυμνάσει κανείς τη συνείδηση του, αυτή μας φυλάει την ίδια στιγμή που μας δαγκώνει. 68. "Das habe ich gethan" sagt mein Ged ä chtniss. Das kann ich nicht gethan haben - sagt mein Stolz und bleibt unerbittlich. Endlich - giebt das Ged ä chtniss nach. «Αυτό έκανα» λέει η μνήμη μου. «Δεν μπορεί να το έκανα αυτό» - λέει η περηφάνια μου και παραμένει άτεγκτη. Στο τέλος – μνήμη υποχωρεί. Πηγή : Spr ä che und Zwischensp

Ποίηση και Συμβουλευτική ΙΙ

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι τα ‘χουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία. Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς το ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία. Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου, κι αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις, μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια. Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων, αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου, αν αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες, αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για ‘ναι για τους άμυαλους παγίδα η συντριμμένα να θωρείς όσα σου ‘χουν ρουφήξει τη ζωή σου και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ’ εργαλεία να ‘ναι φθαρμένα. Αν όσα απόκτησε

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ