Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

No more broadsword exercise, but a discreet and gentlemanly fence - Όχι πια δοκιμές με τη σπάθα, αλλά ένα διακριτικό και ευγενικό τσίμπημα

…Blessed be the man who invented goads! Blessed the innkeeper of Bouchet St. Nicolas, who introduced me to their use! This plain wand, with an eighth of an inch of pin, was indeed a sceptre when he put it in my hands. Thenceforward Modestine was my slave. A prick, and she passed the most inviting stable door. A prick, and she broke forth into a gallant little trotlet that devoured the miles. It was not a remarkable speed, when all was said; and we took four hours to cover ten miles at the best of it. But what a heavenly change since yesterday! No more wielding of the ugly cudgel; no more flailing with an aching arm; no more broadsword exercise, but a discreet and gentlemanly fence. And what although now and then a drop of blood should appear on Modestine’s mouse-coloured wedge-like rump? I should have preferred it otherwise, indeed; but yesterday’s exploits had purged my heart of all humanity. The perverse little devil, since she would not be taken with kindness, must even go with pricking…



…Ευλογημένος ο άνθρωπος που επινόησε τη βουκέντρα! Ευλογημένος ο ξενοδόχος του Αγίου Νικολάου που με μύησε στη χρήση της! Από εκείνη τη στιγμή η Μοντεστίν έγινε ο σκλάβος μου, η κινητή μου περιουσία, ο πιο υπάκουος, ταπεινός υπηρέτης. Ένα κέντρισμα για να προσπεράσει και την πιο ελκυστική σταβλόπορτα! Ένα κέντρισμα για να ξεσπάσει σ' ένα κομψό, μικρό καλπασμό που καταβρόχθιζε τα χιλιόμετρα! Δεν ήταν καθόλου γρήγορη όταν την απέκτησα· μας πήρε τέσσερις ώρες για να καλύψουμε δέκα μίλια· όμως, τι ουράνια αλλαγή από χθες! Όχι πια βουρδουλιές με το άσχημο ματσούκι· όχι πια χτυπήματα μ' έναν πονεμένο χέρι· όχι πια δοκιμές με τη σπάθα, αλλά ένα διακριτικό και ευγενικό τσίμπημα. Όμως τι γίνεται που πότε πότε εμφανίζεται μια σταγόνα αίμα στο γκρίζο, σφηνοειδές καπούλι της Μοντεστίν; Στ' αλήθεια, θα προτιμούσα τα πράγματα να' ταν αλλιώς, αλλά οι χτεσινές μου περιπέτειες είχαν αδειάσει την καρδιά μου από κάθε ανθρωπιά. Η ξεροκέφαλη μικρή διαβόλισσα, αφού δεν καταλαβαίνει από καλοσύνη, θα πάρει μπρος με τη βουκέντρα…

Source: Travels with a Donkey in the Cévennes by Robert Louis Stevenson.

Robert Louis Stevenson is known by its novella ‘Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde’. The work is known for its vivid portrayal of a split personality, split in the sense that within the same person there is both an apparently good and an evil personality each being quite distinct from the other.

Η μετάφραση είναι της Κατερίνας Σχοινά.

Ο Robert Louis Stevenson είναι γνωστός για τη novella ‘Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde’, μια διείσδυση στη διπλή προσωπικότητα και το υποσυνείδητο

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ανάμεσα στο Καλό και το Κακό

136. Der Eine sucht einen Geburtshelfer für seine Gedanken, der Andre Einen, dem er helfen kann: so entsteht ein gutes Gesprüch. Ο ένας ψάχνει μια μαμμή για τις σκέψεις του, ό άλλος κάποιον τον οποίο μπορεί να βοηθήσει: έτσι γεννιέται μια καλή κουβέντα. 125. Wenn wir über Jemanden umlernen müssen, so rechnen wir ihm die Unbequemlichkeit hart an, die er uns damit macht. Όταν πρέπει ν’ αλλάξουμε τη γνώμη μας για κάποιον, του καταλογίζουμε βαριά το ξεβόλεμα που μας προκαλεί. 98. Wenn man sein Gewissen dressirt, so k ü sst es uns zugleich, indem es beisst. Όταν γυμνάσει κανείς τη συνείδηση του, αυτή μας φυλάει την ίδια στιγμή που μας δαγκώνει. 68. "Das habe ich gethan" sagt mein Ged ä chtniss. Das kann ich nicht gethan haben - sagt mein Stolz und bleibt unerbittlich. Endlich - giebt das Ged ä chtniss nach. «Αυτό έκανα» λέει η μνήμη μου. «Δεν μπορεί να το έκανα αυτό» - λέει η περηφάνια μου και παραμένει άτεγκτη. Στο τέλος – μνήμη υποχωρεί. Πηγή : Spr ä che und Zwischensp

Ποίηση και Συμβουλευτική ΙΙ

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι τα ‘χουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία. Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς το ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία. Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου, κι αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις, μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια. Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων, αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου, αν αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες, αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για ‘ναι για τους άμυαλους παγίδα η συντριμμένα να θωρείς όσα σου ‘χουν ρουφήξει τη ζωή σου και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ’ εργαλεία να ‘ναι φθαρμένα. Αν όσα απόκτησε

Ξόδεψαν όλη τους τη ζωή καμαρώνοντας για τα πάθη τους

Ηeroes. Victims. Gods and human beings. All throwing shapes, every one of them Convinced he's in the right, all of them glad To repeat themselves and their every last mistake, No matter what. People so deep into Their own self-pity self-pity buoys them up. People so staunch and true, they're fixated, Shining with self-regard like polished stones. And their whole life spent admiring themselves For their own long-suffering. Licking their wounds And flashing them around like decorations (pp. 1-2). ... Human beings suffer, they torture one another, they get hurt and get hard. No poem or play or songcan fully right a wrong inflicted or endured. … History says, Don't hope on this side of the grave. But then, once in a lifetime the longed for tidal wave of justice can rise up, and hope and history rhyme (p.77). … Ήρωες και θύματα συνάμα. Θεοί ίδιοι με ανθρώπινα πλάσματα. Παραδαρμένες φιγούρες και ο καθένας να πιστεύει πως το δίκιο με το μέρος τ